Robert Guinée Wie komt er op dat idee? Die moet wel een afwijking aan zijn grijze hersenmassa hebben, kan die persoon even op zijn geestelijke gezondheid gecontroleerd worden? Immers, in een stad als Parijs met het gekkenhuisverkeer, kun je toch onmogelijk zonder levensgevaar op een tweewieler van A naar B komen?
Nou, toch wel dus…
Uit eigen ervaring, en die gaat al lang terug, kan ik stellen dat het juist een feest is om je op die manier door Parijs te verplaatsen. Dat begon voor mij al in het begin van de jaren ’90, toen ik in vervolg op mijn stage elke zomer een project op mij nam voor een architectenbureau. Tijdens die zomers had ik altijd mijn oude trouwe Hollandse vehikel bij, waarmee ik mij in alle vrijheid, en, zo bleek, ultra-snel kon verplaatsen.
Prachtige anekdote uit die tijd: met de niet bang uitgevallen secretaresse van het bureau naar het postkantoor op de fiets, let wel: op één fiets! Even snel. Een licht onderschat probleempje was dat het architectenbureau aan de voet van Montmartre lag. En het postkantoor een stuk bergop. Ik diende dus met Nadine achterop wel te laten zien dat ik die helling op kon trappen, op mijn versnelling-loze velo. Gelukkig was zij een frêle Parisienne. Ik ben bij het postkantoor gekomen, rijdend, trappend, maar ietwat buiten adem.
Terug naar het bureau ging dan weer bijzonder prettig en snel! Het jaar daarna vertelde een andere medewerkster van het bureau me enthousiast zelf een fiets te hebben gekocht en Parijs ermee te doorkruisen. Ze had nog nooit zoveel gezien en leerde de stad zo goed kennen!
De actie op 1 fiets heb ik een jaar of 10 later herhaald door mijn vriendin te verrassen op een weekend Parijs. Door het toenmalige Rood-groene stadsbestuur waren er door heel de stad fietspaden aangelegd, en de boulevards waren gehalveerd voor het autoverkeer ten gunste van de bus en de niet-gemotoriseerde tweewieler. Wat een feest! Als een vorst gleden we over het ruime asfalt, genietend van de stad.
Ietwat precair leek het te worden toen we de Rue de Rivoli uit reden en het Place de la Concorde over moesten steken. 7 Rijen auto’s uit 4 of 5 verschillende richtingen, en daar moesten wij doorheen? Je twijfelt dan toch even. Met de moed (der wanhoop?) enigszins in je schoenen besluit je het erop te wagen….TRAPPEN !
Vriendin achterop, met wapperende blonde manen, zorgt er met een glimlach en vriendelijk zwaaiend voor dat de stromen auto’s uiteen wijken om ons door te laten. Als in het Bijbelverhaal waarin de Rode Zee voor Mozes uiteen wijkt… Bijna schaterlachend komen we aan de overkant, licht euforisch…
In anderhalve dag hebben wij op die manier zo meer gezien dan ooit tevoren, dan wanneer we gebruik maakten van het openbaar vervoer, lees de metro. Razendsnel kwamen we overal. En zagen we iets leuks, of wilden we een kopje koffie drinken, dan stapten we gewoon af en werden voetganger.
En de veiligheid? Curieus genoeg en zeker onverwacht, is die groot. Een smalle straat met achterop komende auto’s? Die blijven achter je rijden, als ze je niet volgens de wettelijke minimale afstand van anderhalve meter tussenruimte kunnen passeren. Kom daar in een willekeurige Nederlandse stad eens om??
Enthousiast door dit verhaal? Zelf ervaren hoe het is om je op een tweewieler door deze fantastische stad teverplaatsen?
Kijk op www.parisarchitecture.nl
